Σκέφτηκα
πόσο εχθρικό παραμένει το περιβάλλον
της επαρχίας ακόμη για τους γκέι. Οι gay
στα μάτια της επαρχίας μπορούμε να
υπάρχουμε μόνο ως τρίτοι τροχοί, σε ένα
ζευγάρι, ως οι μπακούρηδες φίλοι που
ποτέ δεν λένε τίποτα δικό τους, ή ακόμη
και όταν λένε, δεν μπορούν να ενεργήσουν
όπως όλοι οι υπόλοιποι. Και στην Αθήνα
σε πολλά σημεία τα ίδια σκατά είναι,
απλά στην επαρχία το φαινόμενο είναι
χειρότερο.
Και
γι' αυτό δεν δέχομαι από κανέναν γκέι
να μου λέει πως δεν νιώθει καθόλου
διαφορετικός σε σχέση με τους στρέητ,
πως μπορεί άνετα να τους κάνει παρέα
και πως δεν χρειάζεται να φωνάζουμε για
να ακουστούμε αφού έχουμε ήδη πολλά
κεκτημένα. Και στην τελική ας μην είμαστε
και πλεονέκτες!
Όταν
ακούω τέτοια επιχειρήματα, σκέφτομαι
πόσο θλιβερό να είσαι κλεισμένος στο
κλουβάκι σου με μια ρόδα για διασκέδαση
και να είσαι και ευγνώμων.
Δεν
μπορώ να συμβιβαστώ με αυτό. Και αυτό
είναι που πάντα θα με εμποδίζει στο να
ενσωματωθώ πλήρως στη κοινωνία της
επαρχίας. Όταν πηγαίνω, πηγαίνω για τους
γονείς μου, το σκυλί μου και τις βόλτες
στη φύση. Αρνούμαι όμως να δώσω στον
εαυτό μου το ρόλο του θεατή ή του τρίτου
τροχού, έστω και αν συνειδητά δεν με
βλέπουν έτσι. Ίσως για αυτούς το να θέτω
τον εαυτό μου εκτός του "κόσμου"
τους να είναι εξίσου θλιβερό. Για μένα
όμως δεν είναι. Ο μοναχικός δρόμος όταν
είναι επιλογή σου, δεν είναι στενάχωρος.
Άλλωστε ξέρω πως κρατάει λίγο, και
σύντομα επιστρέφω στην ανωνυμία της
Αθήνας.
Μια
ανωνυμία που ίσως για κάποιους φαντάζει
απειλητική, για μένα όμως είναι το
πλαίσιο μέσα στο οποίο ο καθένας έχει
περισσότερες ευκαιρίες να χαράξει τον
δικό του δρόμο, να επιλέξει τους δικούς
του συμπρωταγωνιστές και τη δική του
"θεατρική" σκηνή.
Λένε:
"Καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά
δεύτερος στη πόλη" που είναι σεβαστό.
Όμως για μας τους gay αλλά και για πολλούς
ανθρώπους που δύσκολα αλέθονται στην
κρεατομηχανή της επαρχιωτικής κουλτούρας,
ισχύει και το "Ο κουτσός με το' να
πόδι, δίνει μια και πάει στη Πόλη..."
Η
αμόλυντη θάλασσα, οι λίγοι και γνωστοί
μεταξύ τους άνθρωποι, η έλλειψη
κυκλοφοριακού, η ανυπαρξία θορύβων, η
επανάληψη δράσεων, η οικειότητα, η
βεβαιότητα για το μετά της γραμμής του
ορίζοντα, φαντάζουν, για κάποιους,
ιδανικό πλαίσιο ζωής .
Για
μένα αυτό είναι …πνίγος ή εν πάση
περιπτώσει, ταυτίζεται μόνο με ολιγοήμερες
διακοπές. Ως τώρα είχα ζήσει μόνο σε
πόλεις. Ποιότητα ζωής
ήταν
πάντα η πληθώρα επιλογών του αστικού
τοπίου, οι ετερόκλιτες παρουσίες, τα
μπαρ, το θέατρο, οι πάγκοι βιβλίων, τα
σινεμά, οι εκδηλώσεις, οι γυναίκες
στο δρόμο, οι γυναίκες
στις υπηρεσίες, οι
γυναίκες
παντού.
Ανήκω
στα άτομα που τρέφονται απ’ τον κόσμο.
Αγαπούν να ακούνε, να παρατηρούν, να
ανακατεύονται μες σε πολύχρωμες
ανθρωποσαλάτες. Οι χαρακτήρες, οι
ανθρώπινες συμπεριφορές, είναι ο πλούτος. Αυτή η τροφή εδώ είναι στεγνή κι
ελάχιστη. Διάβαζα για την αγοραφοβία.
Ίσως, πάσχω από το αντίθετο.
Λένε
πως «η εξοικείωση με
την απώλεια σημαίνει ενηλικίωση».
Απορώ: πώς εξοικειώνεσαι άραγε με
απώλειες μέρους του εαυτού σου; Πώς
συνηθίζεις να έχεις χάσει ό,τι θες και
ό,τι μπορείς να είσαι;
Το
ότι είμαι λεσβία
είναι ένας λόγος
παραπάνω να βιώνω με ένταση την απώλεια.
Οκ ,κακά τα ψέματα, αν θες απλά να γαμηθείς,
βρίσκεις. Ακόμη και το περιστασιακό σεξ
όμως, σε μια μικροκοινωνία αποκτά
διαστάσεις ριάλιτυ όπως το Truman
Show. Με τη διαφορά πως
αντιλαμβάνεσαι ότι κρυφοκοιτούν στη
ζωή σου. Μα πόσο αγχωμένο σεξ να χωρέσει
μια ζωή;
Όποιος
θεωρεί φτωχές από άποψη επιλογών περιοχές
όπως Πάτρα, Θήβα, Λάρισα, Καβάλα , είναι
βαθιά νυχτωμένος. Καταρχάς η οδική
πρόσβαση σε άλλα μέρη προσφέρει εν
δυνάμει ελευθερία. Η προσωρινή διαμονή
σε απομακρυσμένο νησί που αποτελείται
από ένα χωριό όλο κι όλο, με έκανε να
εκτιμήσω απίστευτα την
ψυχική δύναμη και τον αγώνα ζωής των
gay και
λεσβιών,
που αναγκάζονται να
ζουν μόνιμα σε παρόμοια μέρη. Είναι
αφανείς ήρωες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου