30.12.10

Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΚΕΪ


Το πάρτι ήταν στο σπίτι που είχα στο μυαλό μου ως «το σπίτι των Ρόουζεν», παρόλο που είχαν αλλάξει δύο ιδιοκτήτες από τότε. Η οικοδέσποινα ήταν από την καινούργια φουρνιά, το ίδιο και οι καλεσμένοι της, και ξαφνιάστηκα που ο πατέρας μου γνώριζε τα ονόματα των πάντων. Από δω ο Φιλ και η Μπέκι, η Άσλεϊ και ο Ντέιβ, και ένας ζωηρός δεκαπεντάχρονος, που έπεσε στον καναπέ με φοβερή θεατρικότητα και αναφέρθηκε στον πατέρα μου σε θηλυκό γένος, λέγοντας, «Λου Σεντάρις, ποιος την κάλεσε αυτήν
«Ο γιος μου είναι γκέι!» ανακοίνωσε η μητέρα του αγοριού, λες και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι. Μπορεί να πήγαινε σε ένα από αυτά τα καλλιτεχνικά σχολεία, αλλά και πάλι έμεινα άφωνος που ένα παιδί του γυμνασίου στο Ράλεϊ της Βόρειας Καρολίνας –στο δρόμο που μεγάλωσα- μπορούσε άνετα να δηλώνει ομοφυλόφιλος. Ένιωθα σαν κάποιος που βρίσκεται σε αναπηρική πολυθρόνα και συναντάει κάποιον που επωφελήθηκε από το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας. «Αυτή τυχαίνει να είναι ο πατέρας μου, νεαρέ, και θα το εκτιμούσα αν της έδειχνες λίγο σεβασμό».
«Μάλιστα, κυρία»

David Sedaris: Όταν σας έχουν τυλίξει οι φλόγες (Μελάνι, 2009)

Δεν υπάρχουν σχόλια: