ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

«Οι ομοφυλόφιλοι είμαστε άνθρωποι με αξιοπρέπεια»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/04/2008)
«Με το φίλο μου προγραμματίζουμε, εκτός από έναν πολιτικό γάμο στην Αγγλία, να νομιμοποιήσουμε τη σχέση μας και στην Ελλάδα...».

Ο καθηγητής Αγγλικών Δημήτρης Γκίκας, που είναι 34 ετών και ζει στην Αθήνα, σπάει με θάρρος και ψυχικό σθένος το φράγμα της σιωπής, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πράξης του...
Μέσα από την προσωπική του ιστορία σχολιάζει το γεγονός ότι σύντομα θα τελεστούν σε δήμους του λεκανοπεδίου πολιτικοί γάμοι ανάμεσα σε ανθρώπους του ίδιου φύλου, ενώ συζητείται να επεκταθεί το σύμφωνο συμβίωσης και σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια...

- Τα νέα είναι ευχάριστα για τα γκέι ζευγάρια... Υπάρχουν έντονες φήμες για βήματα στην κατεύθυνση της νομιμοποίησης των σχέσεών τους...

- «Θεωρώ αυτά τα βήματα πολύ θετικά. Μέχρι σήμερα δεν είχε γίνει απολύτως τίποτα προς αυτήν την κατεύθυνση. Γκέι και λεσβίες υπήρξαν πάντα στην Ελλάδα οι μεγάλοι αδικημένοι του συστήματος. Τώρα θα τους δοθεί η ευκαιρία να αναγνωρίσουν τη σχέση τους, είτε μέσω του πολιτικού γάμου είτε μέσω του συμφώνου συμβίωσης».

- Κάποιοι αντιδράνε ... Μιλούν για Σόδομα και Γόμορρα...

- «Υπάρχει αντίδραση κυρίως από την Εκκλησία. Πιστεύω ότι η Εκκλησία αγνοεί την πραγματικότητα. Δεν επιθυμεί να χάσει τη δύναμή της. Θέλει να ασκήσει κάποια επιρροή. Τώρα, αν οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες παντρεύονται, η Εκκλησία θα αρχίσει να χάνει την επιρροή της... Η Εκκλησία αρνείται να παραδεχτεί τι συμβαίνει στις υπόλοιπες δυτικές χώρες και συμπεριφέρεται σαν να είμαστε θεοκρατικό κράτος...Προσωπικά με προσβάλλει ο τρόπος με τον οποίο μερικοί αναφέρονται στους γκέι και τις λεσβίες. Είμαστε άνθρωποι με αξιοπρέπεια και οντότητα. Οποιος μιλάει έτσι για μας δεν έχει καταλάβει πόσο πολύ έχουμε καταπιεστεί. Υπάρχουν ακόμη και σήμερα κάποιοι από εμάς που εμφανίζονται στις τηλεοράσεις με την πλάτη στην οθόνη λες και είναι τρομοκράτες η κλέφτες... Γι' αυτό αποφάσισα να μιλήσω για την εμπειρία μου... Να πάρω το ρίσκο».

- Πόσο δύσκολη ήταν η απόφασή σας;

- «Ελάχιστοι άνθρωποι θα μπορούσαν να αποκαλύψουν στο χώρο της εργασίας τους την αλήθεια χωρίς να έχουν κάποια επίπτωση. Εμένα η δουλειά μου είναι στην κόψη του ξυραφιού. Παραδίδω ιδιαίτερα και έχω πολλούς μαθητές σε νεαρή ηλικία. Μέχρι τώρα που δεν γνώριζε κανείς για μένα, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Η δουλειά μου πάει παρά πολύ καλά. Επειτα από αυτή τη συνέντευξη θα δείξει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα...».

- Φοβάσαι τις επιπτώσεις;

- «Δεν μπορώ να πω, άνθρωπος είμαι. Πιστεύω όμως ότι κάποιος σαν και εμένα έπρεπε επιτέλους να γυρίσει την πλάτη και να δείξει το πρόσωπό του».

- Θες να μας μιλήσεις για την εμπειρία σου;«Εγώ αισθάνθηκα έτσι από την παιδική μου ηλικία. Για εμένα ήταν φυσικό. Αργότερα κατάλαβα τι είμαι και συμφιλιώθηκα με αυτό που είμαι.Στα χρόνια του σχολείου δυσκολεύτηκα πολύ. Ενιωθα ότι υπήρχε μια διαχωριστική γραμμή, ότι διέφερα από τα άλλα παιδιά, τα ενδιαφέροντά μου δεν ήταν τα ίδια, είχα άλλες αναζητήσεις. Ετσι αποτραβήχτηκα για να μπορέσω να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Είναι δύσκολο να καταλάβεις, να ορθοποδήσεις σε τέτοιες τρυφερές ηλικίες όταν η οικογένεια, το σχολείο, η Εκκλησία μιλούν μόνο για άνδρα και γυναίκα, αγνοώντας την πραγματικότητα, ότι υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι που γεννιούνται γκέι και λεσβίες».

-Πώς σε αντιμετώπισε η οικογένειά σου;

- «Μεγάλωσα σε μια μονογονεϊκή οικογένεια. Εχασα τον πατέρα μου σε πολύ νεαρή ηλικία. Ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο μίλησα για το πώς ένιωθα ήταν ο μεγαλύτερος κατά δύο χρόνια αδελφός μου. Το αντιμετώπισε σαν κάτι το φυσικό. Μου είπε: "Εγώ μπορεί να πηγαίνω με μια γυναίκα, εσένα σου αρέσει ένας άνδρας". Την ίδια κατανόηση έδειξε και η μητέρα μου. Της μίλησα στα δεκαέξι μου, λίγο πριν φύγω για σπουδές στην Κέρκυρα. Μου είπε: "Με ενδιαφέρουν για σένα τρία πράγματα: Να είσαι ασφαλής, αξιοπρεπής και ευτυχισμένος"... Σκεφτείτε ότι η μητέρα μου είναι απόφοιτος του Δημοτικού σχολείου...».

- Αργότερα, βγαίνοντας στην κοινωνία, αντιμετώπισες προβλήματα;

- «Κουβάλησα για χρόνια τη φοβία του σχολείου που με σημάδεψε. Με ακολουθούσαν παντού τα υβριστικά μηνύματα που λάμβανα από τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Ετσι στο πανεπιστήμιο ήμουν πολύ κλειστός, δύσκολα έκανα παρέες... Αισθανόμουν συνέχεια απολογούμενος. Μου πήρε καιρό για να καταλάβω ότι δεν πρέπει, ότι δεν φταίμε εμείς αν δεν γίνεται σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στην Ελλάδα, αν μας παρουσιάζουν σαν παιδόφιλους... Εδωσα έτσι το προσωπικό μου στίγμα, έμεινα σταθερός σε αυτό που ήμουν, ήμουν ειλικρινής με αυτό που ήμουν. Και δικαιώθηκα... Με αντιμετώπισαν στο πανεπιστήμιο όπως τους άλλους... Ηταν βέβαια ένας δύσκολος προσωπικός αγώνας, να σταθώ στα πόδια μου να αποδείξω ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν είμαστε άνθρωποι κρυμμένοι σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Είμαστε άνθρωποι που σπουδάζουμε, δουλεύουμε, πληρώνουμε. Εχουμε υποχρεώσεις και δικαιώματα. Εχουμε το δικαίωμα να ανταγωνιστούμε, να εκφραστούμε, να δημιουργήσουμε μια σχέση και να μπορέσει ο δικός μας περίγυρος να την αγκαλιάσει».

- Εσύ έχεις μια μόνιμη σχέση;«Εχω μια σχέση με κάποιον που ζει στην Αγγλία. Είναι Ιρλανδός. Είμαστε ένα χρόνο μαζί και είμαστε ευτυχισμένοι. Σκέφτομαι μάλιστα κάποια στιγμή να μετακομίσω εκεί...».

- Σκέφτεστε να νομιμοποιήσετε τη σχέση σας;

- «Με τον φίλο μου προγραμματίζουμε, εκτός από έναν πολιτικό γάμο στην Αγγλία, να συνάψουμε και έναν αντίστοιχο γάμο στην Ελλάδα... Εδώ υπάρχει κάποιο περιουσιακό στοιχείο και θα ήθελα σαν ζευγάρι που είμαστε να έχουμε τα ίδια δικαιώματα με οποιοδήποτε άλλο νόμιμα παντρεμένο ζευγάρι...Η μητέρα μου και ο σύντροφός της που είναι 63 ετών μού δήλωσαν ότι με πολλή χαρά θα παρευρίσκονταν σε μια τέτοια τελετή».

- Πόσο δύσκολο είναι η ελληνική κοινωνία να δεχτεί κάτι τέτοιο;

- «Πιστεύω ότι οι Ελληνες έχουμε μια δυσκολία να συνάψουμε σχέσεις. Προσέχουμε μη μαθευτεί, στην οικογένεια, στους φίλους, στη δουλειά. Δυσκολευόμαστε να κάνουμε μια κανονική σχέση που να περιλαμβάνει και τους ανθρώπους που αγαπάμε. Στα γενέθλιά του, για παράδειγμα, καθένας θα ήθελε να καλέσει τους δικούς του, τους φίλους του, τους συνεργάτες, αλλά και τον άνθρωπό του, χωρίς να κρύβεται. Κάτι τόσο απλό τις περισσότερες φορές γίνεται δύσκολο... απλώς συστήνουμε τον άνθρωπό μας ως φίλο...».