Πριν 2 μέρες(?) ο φίλος μου ο Γ. ανακάλυψε ένα blog και μου το έδειξε για να γελάσουμε. Και γελάσαμε. Σχεδόν παραλίγο να ξεράσουμε δηλαδή, αλλά γελάσαμε κιόλας. Η πρώτη αντίδραση ήταν αυτή δηλαδή. Γέλιο και παρολίγον ξέρασμα.
Αυτό έδώ, στην αρχή θα σου φανεί χυδαίο. Αν έχεις και γερό στομάχι μπορεί να σου φανεί χυδαίο και αδιάφορο που είναι και χειρότερο. Ίσως να γελάσεις και ίσως να ξεράσεις. Ιδιαίτερα αν είσαι βαρύς και πρόστυχος αρσενικός με παντελόνια και καραμπινάτα αρχίδια (φτου ρε!) Υποθέτω πως δεν θα αντέξεις να διαβάσεις τίποτα πέρα απο 1-2 γραμμές και να δεις 1-2 φωτογραφίες. Μετά θα το κλείσεις και θα με σιχτιρίσεις όπως σιχτίρισα κι εγώ τον Γ.
Αλλά εγώ χθες σκεφτόμουν.
Και άνοιξα ξανά αυτό και διάβασα, δεν το διάβασα όλο, μα διάβασα το περισσότερο και τις φωτογραφίες είδα, και το κλιπάκι τους είδα και δεν ένοιωσα αναγούλα ούτε με πήραν τα γέλια.
Αντιθέτως ζήλεψα πολύ.
Το τι βρίσκει ο καθένας χυδαίο και τι όχι, είναι εντελώς υποκειμενικό τελικά. Μπορεί να είχα μια πρώτη αντίδραση τύπου "ξερνάω,μπλιάχ" κλπ αλλά, κοιτάζοντας το ξανά είδα απλά πόσο πάθος μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Αυτό. Δεν με απασχολεί αν είναι δύο άντρες, δεν με απασχολεί αν είναι δύο γυναίκες. Το πάθος μεταξύ δύο ανθρώπων είναι το θέμα.
Εγώ τόσο μεγάλο πάθος δεν νομίζω να έχω ζήσει ποτέ πάντως. Τώρα θα μου πεις, ίσως επειδή το δικό τους πάθος να θεωρείται απαγορευμένο και ταμπού αλλά, πραγματικά δεν πιστεύω πως αυτοί οι δύο πίστεψαν ποτέ πως αυτό που ζουν είναι απαγορευμένο. ξέρω ξέρω, πούστεψα.
Αλλά αν είναι να πουστέψω με τόσο πάθος χαλάλι μου ρε φίλε.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο και τα σχόλια πιέζοντας εδώ
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο και τα σχόλια πιέζοντας εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου