Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η προσπάθεια για τον πόλεμο στη χώρα μας άλλαξε τον κοινωνικό ιστό της Αμερικής. Πολλοί νέοι άνδρες επιστρατεύτηκαν μακριά από τα σπίτια τους και αυτό έφερε για πρώτη φορά μεγαλύτερες κοινωνικές ελευθερίες. Ο μεγαλύτερος αριθμός νεαρών εργένηδων και η ευκολία στην ανεύρεση εργασίας έκαναν δυνατή την εργένικη ζωή έξω από τους περιορισμούς του γάμου και της οικογένειας. Ο αριθμός των κατοίκων στις αστικές και προαστιακές περιοχές άρχισε να αυξάνεται σταθερά. Η έξοδος από την Ευρώπη πολλών διανοητών και καλλιτεχνών έδωσε επίσης στην Αμερική μία νέα πολιτισμική κληρονομιά και εκζήτηση. Οι Αμερικανοι απολάμβαναν μία παρατεταμένη μεταπολεμική ανάπτυξη που τους παρείχε οικονομική ευελιξία, ελευθερία, και ελεύθερο χρόνο. Η Νέα Υόρκη έγινε η πολιτιστική πρωτεύουσα του κόσμου μπροστά σε μία ρημαγμένη από τον πόλεμο Ευρώπη.
Τη δεκαετία του ’50, ένα αναπτυσσόμενο ομοφυλοφιλικό κίνημα στην Αμερική οδήγησε στην ίδρυση της Mattachine Society και των Daughters of Bilitis, το καθένα με τα περιοδικά τους, ONE και The Ladder αντίστοιχα. Το ποιητικό κίνημα των Beat και οι συγγραφείς του Black Mountain College άσκησαν την επιρροή τους. Ο Olson, o Creeley και ο ομοφυλόφιλος ποιητής Robert Duncan χρησιμοποιούσαν την “ανοιχτή”, “οργανική” μορφή ή τον λεγόμενο “projective verse”. Το «Howl» (Ουρλιαχτό, 1956) του Ginsberg είχε τεράστιο αντίκτυπο σε μία ολόκληρη γενιά νεαρών ομοφυλόφιλων συγγραφέων. Ο Auden και ο εραστής του Chester Kallman ζούσαν στη Νέα Υόρκη και ήταν φίλοι με τον ψυχοθεραπευτή και ποιητή Paul Goodman. Ο Harold Norse, ο ποιητής της Δυτικής Ακτής, ήταν γραμματέας του Auden στη Νέα Υόρκη προτού φύγει για την Ευρώπη. Ο Jack Spicer και o Robert Duncan ζούσαν στη Δυτική Ακτή, το ίδιο και ο Paul Mariah και ο Thom Gunn. Ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός έδινε ένα δυνατό νέο παρόν στην καλλιτεχνική σκηνή. Εστέτ όπως ο James Merrill πήγαιναν με το αυτοκίνητό τους από το Stonington μέχρι την πόλη της Νέας Υόρκης για να δειπνήσουν με φίλους του λογοτεχνικού χώρου. Ο Howard Moss έκανε εμφανίσεις σε gay πάρτυ της μόδας και νεοφερμένοι όπως ο Richard Howard συστήνονταν στον Ginsberg, τον Baldwin και τον Edward Albee. Ο Edward Field προσπαθούσε να τα καταφέρει ως ηθοποιός και πήγαινε σε πάρτι της May Swenson μαζί με τον Ralph Pomeroy. Ο O’Hara, ο Ashbery και ο Schuyler είχαν γίνει στενοί φίλοι και έβγαιναν κάθε βράδυ στην πόλη ως μέλη της «Σχολής της Νέας Υόρκης» (New York School).
Σ’ αυτή τη μεταπολεμική περίοδο υπήρξε ένας πρωτοφανής αριθμός ποιητών που ήταν συνειδητοποιημένοι ομοφυλόφιλοι και είχαν μία gay κουλτούρα και ευαισθησία, παρ’ όλο που οι όροι “gay κουλτούρα” και “gay ευαισθησία” δεν είχαν ακόμη πλήρως διαμορφωθεί. Αυτοί οι συγγραφείς θέλησαν να γνωριστούν μεταξύ τους. Διάβασαν και ανέπτυξαν θεωρητική σκέψη σχετικά με την ομοφυλοφιλική ερωτική ποίηση των προηγούμενων γενεών: του Καβάφη στην Αίγυπτο, των Whitman, Harltey, Hughes και Crane στην Αμερική, του Wilde και των Ουράνιων ποιητών στην Αγγλία, του Stefan George στη Γερμανία, των Rimbaud και Verlaine στη Γαλλία, του Στράτωνα στην Αρχαία Ελλάδα και του Κάτουλλου, του Μαρτιάλη και του Γιουβενάλη στην Αρχαία Ρώμη. Γνώριζαν ακόμη ομοφυλόφιλους συγγραφείς της δεκαετίας του ’40 όπως οι George Barker, Robert Friend και Dunstan Thompson, και είχαν τα ερεθίσματα από προηγούμενες ποιητικές συλλογές ομοφυλοφιλικής ποίησης όπως την ανθολογία του Edward Carpenter Ioläus (Ιόλαος, 1926). Υπήρχαν κι άλλοι ομοφυλόφιλοι συγγραφείς που τους επηρέασαν, από τον Henry James έως τον Jean Genet και τον James Baldwin. Οι μεταπολεμικοί ομοφυλόφιλοι ποιητές ανέπτυξαν πολλές φιλίες μεταξύ τους. Κινούνταν σε μία gay κοινωνική και πολιτισμική σφαίρα, έχοντας επίγνωση των άλλων gay εκδηλώσεων στον κόσμο της τέχνης, της φωτογραφίας, της ιστορίας, του θεάτρου και της μουσικής. Το έργο τους προμήνυε το εκρηκτικό κίνημα απελευθέρωσης των ομοφυλόφιλων (Gay liberation movement) του τέλους της δεκαετίας του ’60 και της αρχής της δεκαετίας του ’70.
Τη δεκαετία του ’50, ένα αναπτυσσόμενο ομοφυλοφιλικό κίνημα στην Αμερική οδήγησε στην ίδρυση της Mattachine Society και των Daughters of Bilitis, το καθένα με τα περιοδικά τους, ONE και The Ladder αντίστοιχα. Το ποιητικό κίνημα των Beat και οι συγγραφείς του Black Mountain College άσκησαν την επιρροή τους. Ο Olson, o Creeley και ο ομοφυλόφιλος ποιητής Robert Duncan χρησιμοποιούσαν την “ανοιχτή”, “οργανική” μορφή ή τον λεγόμενο “projective verse”. Το «Howl» (Ουρλιαχτό, 1956) του Ginsberg είχε τεράστιο αντίκτυπο σε μία ολόκληρη γενιά νεαρών ομοφυλόφιλων συγγραφέων. Ο Auden και ο εραστής του Chester Kallman ζούσαν στη Νέα Υόρκη και ήταν φίλοι με τον ψυχοθεραπευτή και ποιητή Paul Goodman. Ο Harold Norse, ο ποιητής της Δυτικής Ακτής, ήταν γραμματέας του Auden στη Νέα Υόρκη προτού φύγει για την Ευρώπη. Ο Jack Spicer και o Robert Duncan ζούσαν στη Δυτική Ακτή, το ίδιο και ο Paul Mariah και ο Thom Gunn. Ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός έδινε ένα δυνατό νέο παρόν στην καλλιτεχνική σκηνή. Εστέτ όπως ο James Merrill πήγαιναν με το αυτοκίνητό τους από το Stonington μέχρι την πόλη της Νέας Υόρκης για να δειπνήσουν με φίλους του λογοτεχνικού χώρου. Ο Howard Moss έκανε εμφανίσεις σε gay πάρτυ της μόδας και νεοφερμένοι όπως ο Richard Howard συστήνονταν στον Ginsberg, τον Baldwin και τον Edward Albee. Ο Edward Field προσπαθούσε να τα καταφέρει ως ηθοποιός και πήγαινε σε πάρτι της May Swenson μαζί με τον Ralph Pomeroy. Ο O’Hara, ο Ashbery και ο Schuyler είχαν γίνει στενοί φίλοι και έβγαιναν κάθε βράδυ στην πόλη ως μέλη της «Σχολής της Νέας Υόρκης» (New York School).
Σ’ αυτή τη μεταπολεμική περίοδο υπήρξε ένας πρωτοφανής αριθμός ποιητών που ήταν συνειδητοποιημένοι ομοφυλόφιλοι και είχαν μία gay κουλτούρα και ευαισθησία, παρ’ όλο που οι όροι “gay κουλτούρα” και “gay ευαισθησία” δεν είχαν ακόμη πλήρως διαμορφωθεί. Αυτοί οι συγγραφείς θέλησαν να γνωριστούν μεταξύ τους. Διάβασαν και ανέπτυξαν θεωρητική σκέψη σχετικά με την ομοφυλοφιλική ερωτική ποίηση των προηγούμενων γενεών: του Καβάφη στην Αίγυπτο, των Whitman, Harltey, Hughes και Crane στην Αμερική, του Wilde και των Ουράνιων ποιητών στην Αγγλία, του Stefan George στη Γερμανία, των Rimbaud και Verlaine στη Γαλλία, του Στράτωνα στην Αρχαία Ελλάδα και του Κάτουλλου, του Μαρτιάλη και του Γιουβενάλη στην Αρχαία Ρώμη. Γνώριζαν ακόμη ομοφυλόφιλους συγγραφείς της δεκαετίας του ’40 όπως οι George Barker, Robert Friend και Dunstan Thompson, και είχαν τα ερεθίσματα από προηγούμενες ποιητικές συλλογές ομοφυλοφιλικής ποίησης όπως την ανθολογία του Edward Carpenter Ioläus (Ιόλαος, 1926). Υπήρχαν κι άλλοι ομοφυλόφιλοι συγγραφείς που τους επηρέασαν, από τον Henry James έως τον Jean Genet και τον James Baldwin. Οι μεταπολεμικοί ομοφυλόφιλοι ποιητές ανέπτυξαν πολλές φιλίες μεταξύ τους. Κινούνταν σε μία gay κοινωνική και πολιτισμική σφαίρα, έχοντας επίγνωση των άλλων gay εκδηλώσεων στον κόσμο της τέχνης, της φωτογραφίας, της ιστορίας, του θεάτρου και της μουσικής. Το έργο τους προμήνυε το εκρηκτικό κίνημα απελευθέρωσης των ομοφυλόφιλων (Gay liberation movement) του τέλους της δεκαετίας του ’60 και της αρχής της δεκαετίας του ’70.
Walter Holland: Η ρίζα της κάλαμου. Μία μελέτη της αμερικανικής ομοφυλοφιλικής ποίησης. Από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα
στο Ιστορία της Σύγχρονης Ομοερωτικής Λογοτεχνίας (επιμ. Sonya L. Jones) [Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007]
1 σχόλιο:
Πληροφοριακά η κάλαμος (Acorus Calamus) είναι φυτό το οποίο (προφανώς λόγω σχήματος) αντιπροσωπεύει την αρσενική σεξουαλικότητα. Ο Whitman το χρησιμοποίησε ως τίτλο μέρους της συλλογής του Leaves of Grass. Η ρίζα του έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς λαούς ως τονωτικό, αφροδισιακό ή και ψυχεδελικό από φυλές βορειο-αμερικανών ιθαγενών.
Yorgos
Δημοσίευση σχολίου