15.5.07

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ

Image Hosted by ImageShack.us
Emily Dickinson (10/10/1830 – 15/5/1886)
Ποιήτρια, ΗΠΑ
.
The Lesbian Belle of Amherst
by Janet Mason (about.com)
In "Open Me Carefully: Emily Dickinson's Intimate Letters to Susan Huntington Dickinson" (from Paris Press), the editors, Ellen Louise Hart and Martha Nell Smith, point out that over the course of their lifelong friendship and love affair, Emily sent countless numbers of letters, poems and a form of writing that Emily came to call the letter poem. And on many of these letters, placed for Susan to see when she unfolded them, Emily had written her careful instructions:
"Open me carefully."
Emily Dickinson lived at the end of the Victorian-era in New England from 1830 to 1886. After her death, any mention of Susan was carefully removed from her poetry and this essential body of correspondence was neglected. Still, even with this erasure of Susan's name, which Emily had written at the top of so many of her poems, it is obvious that they are essentially Lesbian love poems.
Consider, for example, the piece that begins with the line "Her breast is fit for pearls..."
"Susan, / Her breast is fit for pearls, / But I was not a "Diver"-- / Her brow is fit for thrones / But I have not a crest, / Her heart is fit for home-- / I--a Sparrow--build there / Sweet of twigs and twine / My perennial nest. / ---Emily"
In Victorian New England, Emily Dickinson certainly could not mention her most intimate body parts. But she did a pretty good job of using the birds and bees as metaphor: "These days of heaven bring you nearer and nearer, and every bird that sings, and every bud that blooms, does but remind me more of that garden unseen, awaiting the hand that tills it. Dear Susie, when you come, how many boundless blossoms among the silent beds!"
To separate Emily Dickinson from her Lesbian passions is a cruel and unnecessary act. Not only does it do a disservice to Emily's poetic genius, but it also deprives her readers of a deeper comprehension of Emily and therefore of a deeper understanding of themselves. That's what literature, at its best, does. It leads us home.
It really doesn't matter if Emily Dickinson ever made love with a woman. (Although my guess is that she did and most likely did so rather skillfully.) What matters is that she experienced deep rending passion, that must at times, under the circumstances, have been painful.
A Lesbian reading of Emily Dickinson places her firmly in the center of her own page. When I think back on my visit to her house, I can see her clearly now, sitting down at her desk after her daily chores were done, as she smoothes the white folds of her skirt and picks up her quilled pen. As she writes, her cheeks are ablaze with longing and desire, that essential Lesbian desire.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για ν' αποδράσουν απ' τη μνήμη
θα πετούσανε πολλοί από εμάς
αν είχαμε φτερά
με πιο αργούς ρυθμούς εξοικειωμένα

Έκπληκτα τα πουλιά θα παρακολουθούσαν
την έντρομη καρότσα
ανθρώπων που δραπέτευαν
απ' των ανθρώπων νου.

Μετάφραση: Έλλη Συναδινού
Από το βιβλίο "Το ανεξάντλητα Σημαίνον", εκδ. Ιδεόγραμμα

---

Όταν η νύχτα φεύγει, κι είναι
το χάραμα τόσο κοντά
που τα κενά σχεδόν αγγίζεις -
ώρα να στρώσεις τα μαλλιά,

να ετοιμάσεις τα λακκάκια
και ν' απορήσεις τι να ήσαν
τα γηραιά, ξεθωριασμένα
μεσάνυχτα και σε φοβίσαν.

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης

Ανώνυμος είπε...

Erva_Cidreira,

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο, για μια εξαιρετική, σημαντικότατη ποιήτρια που τελευταία γίνεται πιο γνωστή στην Ελλάδα, αφού σε πολύ λίγα χρόνια κυκλοφόρησαν τουλάχιστον πέντε βιβλία με μεταφράσεις της.

Βέβαια η σιγουριά της αρθρογράφου για κάποια θέματα είναι ίσως λίγο βεβιασμένη. Από τα λίγα που γνωρίζω, ο βίος και το έργο της Ντίκινσον είναι και θα παραμείνουν μόνο σε περιορισμένο βαθμό προσπελάσιμα. Κι αυτό λόγω της εκκεντρικότητάς της, της κρυπτικής φύσης όσων κατέλιπε, μα και της μεταθανάτιας επέμβασης οικογένειας και εκδοτών σ' αυτά - αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κειμένων της εκδόθηκε post mortem. Η σχέση της με τη Σούζαν, σύζυγο του αδελφού της, παραμένει ως ένα σημείο μυστήριο. Πάντως υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι η Ντίκινσον έτρεφε ιδιαίτερα συναισθήματα για τη νύφη της, τα οποία εκείνη αντιμετώπισε μάλλον αποθαρρυντικά. Απαραίτητο να προσθέσω ότι υπάρχουν ενδείξεις και για ερωτικά της αισθήματα για άνδρες.

Το ερώτημα εν προκειμένω είναι αν μπορεί να τοποθετηθεί η Ντίκινσον στο σώμα της φιλομόφυλης λογοτεχνίας. Ποτέ δεν θα είμαστε σίγουροι αν υπήρξε ό,τι σήμερα λέμε λεσβία. Η ταπεινή μου γνώμη όμως είναι η εξής: Από τη στιγμή που η αλήθεια ενός κειμένου δεν εξαρτάται στενά από το βιογραφικό του δημιουργού του, μα σε μεγάλο βαθμό και από την πρόσληψη του αναγνώστη, η ποίηση της Ντίκινσον μπορεί άνετα να θεωρηθεί (και) ομοφυλοφιλική - όπως αποδεικνύει το ποίημα που παρατίθεται στο ποστ. Θα έβρισκα ωστόσο μια συνολική ερμηνεία του έργου της υπό το στενό πρίσμα της ομοφυλοφιλίας εντελώς ανεπαρκή - μα αυτό ισχύει και για τον πιο ναοικτά γκέι δημιουργό.

Ευσύνοπτη και σφαιρική αντιμετώπιση του θέματος βρίσκει κανείς στο επίμετρο του έξοχου τόμου: Ε. Ντίκινσον, 44 Ποιήματα και 3 Γράμματα, μετάφραση Ερρίκος Σοφράς, Ροδακιό 2005.

Ανώνυμος είπε...

Aν κατάλαβα καλά ξεκινάς με ένσταση για την πίστωση της ποίησης της Ντίκινσον στην ομοφυλοφιλική λογοτεχνία, αμφισβητώντας εμμέσως, πλήν σαφώς, την καταχώρησή της στο "Απέναντι Πεζοδρόμιο", για να καταλήξεις, τελικώς, ότι "μπορεί άνετα να θεωρηθεί (και) ομοφυλοφιλική";;;

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Ανώνυμε,

Όχι, δεν κατάλαβες καλά. Η ταπεινή μου, περιορισμένου κύρους λόγω ελλιπούς ενημέρωσης θέση ήταν η εξής:

Η αρθρογράφος εμφανίζεται απόλυτα πεπεισμένη ότι η Ντίκινσον είχε "λεσβιακά πάθη". Εγώ εξέφρασα μια ένασταση ως προς αυτή τη βεβαιότητα, δεδομένου του όλου μυστηρίου που σκεπάζει την περίπτωσή της. Από την ένσταση αυτή, μέχρι την αμφισβήτηση της "καταχώρησής της στο Απέναντι Πεζοδρόμιο" η απόσταση είναι μεγάλη. Και ειλικρινώς δεν καταλαβαίνω που βλέπεις αυτήν την έμμεση πλην σαφή αμφισβήτηση. Δεν αμφισβήτησα καν τη συναισθηματική της έλξη για τη Σούζαν Ντίκινσον.

Παρεμπιπτόντως, επειδή παρακολουθώ συχνά το ιστολόγιο αυτό και διαβάζω συχνά σχόλια που παρά το ενδιαφέρον τους είναι ανώνυμα, νομίζω καλό θα ήταν όλοι εσείς οι ανώνυμοι να βρείτε έναν τρόπο να σημειώνετε ποιοι ακριβώς είστε.

Ανώνυμος είπε...

"Όλοι εμείς οι ανώνυμοι" είμαστε το ίδιο "επώνυμοι" με εσάς τους "ψευδώνυμους".

Στο ίντερνετ δεν είναι δυνατόν να ξέρουμε ποιος γράφει, γι αυτό μας δίνεται μια πολύ καλή ευκαιρία να μάθουμε να εκτιμάμε την ουσία των γραφομένων και όχι τα "προσόντα" του γράφοντος. Αυτά αφορούν τους δημοσιοσχετίστες.

Προσωπικώς, δεν κάνω καριέρα μπλόγκερ και δεν με αφορούν οι δημόσιες σχέσεις. Προτιμώ να συμβάλλω γράφοντας ανωνύμως κάποιο σχόλιο που προσθέτει κάτι ακόμα σ' αυτό που μας δίνουν κάποια (ελάχιστα) blogs που δεν έχουν εγωκεντρικό χαρακτήρα και που οι bloggers τους δεν τα διατηρούν για να αυτοπροβληθούν .

Ανώνυμος είπε...

<<"Όλοι εμείς οι ανώνυμοι" είμαστε το ίδιο "επώνυμοι" με εσάς τους "ψευδώνυμους". >>

Όχι ακριβώς: Η διαφορά είναι ότι η μάσκα "Desiderius" με την οποία γράφω τα σχόλιά μου επιτρέπει στον καθένα να παρακολουθεί τις απόψεις μου και τη συνέπειά τους μέσα στο χρόνο. Ενώ η έλλειψη ενός έστω συμβατικού ψευδωνύμου μού στερεί τη δυνατότητα να δω τι έχεις γράψει κατά καιρούς εδώ και αλλού. Όπως και να ξέρω αν είσαι μπλόγκερ ή όχι.

Ανώνυμος είπε...

...ή και την ασυνέπειά τους.

Καλώς.

Εγώ όμως βγάζω καμμιά φορά τη μάσκα γιατί καψώνω. Τώρα λοιπόν με πέτυχες πάνω που είπα να πάρω λίγο αέρα. :-)

Επίσης, γενικώς ομιλώντας, για να μπορεί ο "καθένας να παρακολουθεί τις απόψεις σου και τη συνέπειά τους μέσα στο χρόνο" εκτός από την "μάσκα" χρειάζεται να παραμένουν γραμμένες και οι απόψεις σου και να μην τις διαγράφεις.

Έτσι δεν είναι;

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα ή αυτό το μεσημέρι
Στάθηκε τόσο κοντά
Σχεδόν την άγγιξα
Απόψε θα τη βρεις
Πέρα απ' τη γειτονιά
Πέρα απ' τους κλώνους και τα καμπαναριά
Τώρα πέρα απ' το μάντεμα

Ε. Ντίκινσον
(αρ. 1706)
μετάφραση Ερρίκου Σοφρά
στο έξοχο
"44 ποιήματα και 4 γράμματα"
εκδ. Το Ροδακιό